Gidene kal demeyeceksin...
Gidene kal demek zavallılara,
Kalana git demek terbiyesizlere,
Dönmeyene dön demek acizlere,
Hak edene git demek asillere yakışır
Friedrich Nietzsche
...
Gitmek mi kalmak mı? Gitmek aşka ölümdü, kalmak sana ölümdü... Gitmekle aşka kalmanın kırmızısınaydı gözlerim... Utançla arsızlığın zirvesineydi sözlerim... Oysa gözlerim Köroğlu, İsyana gebedilim laloğlu.. Tüm gitmelerim sanaydı, tüm kalmalarım ölümeydi... Giderken kalanlardık biz. Kalırken ölenlerdik biz. Gitmelerim suskunluğa, kalmalarım yokluğa gebe. Yaşamlar aşklar biriktiriyorduk pul pul kibrit kutularında ölümlere gidip gidip gelirken. Gitmeler nesiller hüzünler çoğaltıyordu,gelmeler suskunluklar büyütüyordu; sonra suskunluklar güneşe dönüyordu, sensizlik oluyordu ve sensizlik
çoğalıyordu etlerimizde şems ölüme giderken..Benliğimi bırakıp hiçliğe koşuyordum kalbimin sağına doğru dönerken bir elim gökte bir elim toprakta.. Acılar besliyordum gün gece ve dardaydım gani gani ayakkabı kutularında;oysa ak-pak gerdanlı fahriye abla zebanilere yürüyordu gelmelerde..Gitmek mi kalmak mı zordu? Bilmiyorum ama Gelgitlerdeydi boynu bükük hecelerim, sensiz esen bir rüzgardı gecelerim..Gökte ayrılık vardı ve ayrılık kalbimde bir kasırgaydı.Mevlana gibiydi gözlerim şemse dönmeyi bekliyordu semazenlerle...Gitmek aşka ölümdü..Şems gitti ve öldü...
Kalan Mevlanaydı; lakin o da şiire öldü... Kalmaksa ölüme susmaktı, susamaktı..Gidene de kalana da kapkara bir trendi hayat...Tüm gitmelerim sanaydı, tüm kalmalarım banaydı;seni bensizliğe, beni sensizliğe mahkum eden dört başı mamur yedi gözlü dev Guantanamo
Hapishanesi gibi... Ben benden geçmişim, bedenden feryadım ahım... Duy sesimi neyden... Ben ben de değilim, ben sendeyim. Gel gitlerdeyim... Bitir şu vuslatı.. Ya gel ya da gel de ki gitmelerim de bitsin gel gitlerim de... Yoksa...
