O mucizeyim…
Yağmurdan önceki doğanın.
Karıncadaki saf tutan gizem, dildeki sevgi satan sitem, fildeki yürek titreten deprem benim...
Bulutsuz gözyaşında, ıslandım aşka.
Ve henüz yağmurlar selam bile vermemişken tekken Ay, ikiye aşk(şakkı kamer) eyledi.
Bense ikiyken dünyamı sana tek eyledim...
Gözlerinden bakarım dünyaya başka başka, gülüşlerin açınca dönerim güneşe aşka...
Aşkın üstüne yağarsa yağmur, imkansız değil...
Aşkı ıslatan da benim!
Ben mucizeyim…
Suya can veririm...
Su nerde uyursa...
Ben orda sevdalanırım...
Mucizeliliğimde imkânsızlıklar yok.
Kahramanı değilim hiç bir masalın, hiçbir hikayenin...
Yakışıklı da değilim güzel de değilim hatta çirkinim de...
Lakin seni seven bir kamburum var, Notre Dame'nin Kamburuna inat...
Bir de sana patlayan sivilcelerim ergen aşklara hasret...
Bildiğim tek bir şey var Simurg efsane bir kuştur, insanoğlu aşka puşttur...
Yüreğim oyun bilmez.
Başıma da efsane kuş konmaz. Ne yaparsam o kadarını severim.
Bir yürekle aşka mucizeyim. Toprağa can veririm!
Nefesim kesilmez soğuklarda. İhtirasım yoktur kendini bilmez dağlarda.
İhanet bilmem, oyun bilmem sevgiye dair...
Ne zaman.
İhanetler oyunlar görürsem işte o an;
Milyon yerimden milyon kere bölünürüm, kalmaz mucizeliğim, yok olurum…
