Hayat ne acayip.
En sevdiklerimizi, en değerlilerimizi elimizden aldıktan sonra yaşamaya mecbur bırakıyor.
Daha çok acı çekerken bir anda bir bayram çıkıyor karşımıza.
Son yıllardaki bayramlarımızı düşünüyoruz da.
Pek de bayram edememişiz.
Hele şu üç – dört yıldır yaşadıklarımız film gibiydi.
Hiç aklımıza gelmeyen şeyler başımıza geldi.
Gerçekten yıkık dökük bayramlar geçiriyoruz.
Bu yıl 6 Şubat’ta yaşadığımız deprem, kaç şehirde hissedildi?
Şehirleri mahvetti.
Tüm bölgeyi yıktığı gibi aileleri de yıktı.
Aileler ya parçalandı, kayıplar yaşadı.
Ya da tamamen kaybedildi.
O kadar büyük bir acı var ki, yaraları sarmak da uzun sürüyor.
İnsanlar acılarının yanında hava şartları ve hijyen gibi sorunlarla karşı karşıya.
Gerçekten o kadar büyük bir enkaz yığını var ki oradaki toz bulutları asla gitmiyor.
İnsanlar orada nefes almaya çalışıyor.
Geçen bayramlarını belki kaybettikleriyle geçirmişlerdi.
Belki de yıkılan o evlerinde, kendi şehirlerinde.
Şimdi, şuan ise kayıplarla doluyken gelen bayram belki hepimize biraz tebessüm ettirir.
Bizler de orada ki insanları düşünüyoruz bizim de acımız büyüktü.
Bu yüzden bizim de bayramımız bir bakıma buruk geçecektir.
O bayram sevincini eski sevinci ne zaman yakalayabileceğiz hiç bilmiyorum.
Ama bu fena büyüklükteki acılarla geçen bayramlarımız umarım değişir.
Ve eski bayramlarımıza geri döneriz.
O sevince, o heyecana ihtiyacımız var.
Umarım en yakın bayramda hepimiz çok çok mutlu beklediğimizden de daha güzel bayramlar geçiririz.
Umarım deprem bölgesi içinde, oradaki insanlar, hele oradaki çocuklar için bu bayram en güzel şekilde geçsin.
O yanan yürekleri biraz sevinç biraz da bayram heyecanıyla belki rahatlar.
Allah bizi bu tür facialardan hep korusun.
