Eski sinema, birçok küçük şehirde olduğu gibi bu şehirde de çarşının arka sokaklarından birindeydi. Şehrin ilk sinemasının sokağı hem ufak hem de dardı.
Sinemanın her yerini büyük bir ilgisizlik ezip geçmiş.
Giriş kapısı çürük ve çatlaklarla dolu.
Briketli yüksek duvarlar isli, delik deşik durumda.
Eski sinemanın iç ve dış duvarlarının önünde ateşler yakılmış olmalı ki duvarlarda kara lekeler boya gibi görülmekte.
Belki de sinemanın kapanmasının ertesinde dış duvarda büyük harflerle yazılmış 'MOTOR TAMİRİ YAPILIR' yazısı hala okunuyor.
Kamera penceresi adeta bir harabeye dönmüş.
Örümcek ağları dans ediyor orada.
Gişenin demir penceresi kapalı.
Kapı önünde, sokağın içinde çın çın öten sesiyle: ''Başlıyooor! Hadebaşlıyooor!'' diye bağıran çocuk kim bilir nerede?
Eski sinema sokağını hep sevmişimdir.
Hatıralarla dolu bu sokaktan her geçişimde tüylerim diken diken olur.
Hislilik, şaşkınlık, sıcaklık ve ürpertigibi şeyler!
Sanki bir filmin dokunaklı bir sahnesini izliyoruz.
Her şey nasıl da değişip yitebilir?
Sessiz sokakta bütün yüreğimle -sanki bir bilet alacakmışım gibi- heyecan içindeyim...
