Giderek herşey zorlaşıyor.
İş, okul, eğitim, hayat daha bir zor.
Tek derdimiz okumak, büyük insan olmak, bir iş sahibi olmak, kendimizi, ailemizi hayatın zor şartlarına karşı hazırlamak, geleceğimizi güven altına almak için daha çok kazanmak, daha çok calışmak.
Eeee ne de olsa hayat bu, iyi günü, kötü günü, hastalığı, sağlığı var.
Herşeye hazırlıklı olmak gerekiyor.
Yani anlayacağınız küçük büyük farketmez öyle bir yükün altında omuzlarımız eziliyor ki sormayın gitsin.
Neredeyse nefes almayı unutacağız.
Bir yoğunuz öyle böyle değil...
Hayatı yaşamayı kaçırıyoruz.
Halimize ağlasak mı gülsek mi? Ne dersiniz?
Ben bilemedim.
Ağlamak yakışmaz bize. Ağlamak için bir sürü neden var.
Asıl olan gülmek. Biz gülelim.
Biz kalbi temiz, sevecen insanlarız, bize gülmek yakışır.
Hem de doya doya gülelim, yanaklarımız ağrıyana kadar...
Zoru başaralım.
Gülerek belki pozitif enerjiyi yayarız etrafa, bir kelebek etkisi olur.
O zaman ağlanacak bir şey kalmaz.
Biz de yükümüzü unuturuz.
Mücadeleye küçük bir mola veririz değil mi ama?
Şimdi bu yazının sonuna kahkaha atan emojiler yakışırdı ama malum gazete sayfasında öyle bir şansımız yok ama siz yine de varmış gibi hayal edin, gülün.
Sevgilerle...
