Dönemimizin en büyük sorunu işsizlik.
Gençlerimiz çalışmıyor.
Çalışmak isteyen iş bulamıyor.
Aileler kan ağlıyor.
Gençler hayalleri ötelemek zorunda kalıyor.
Hele ki şu pandemi döneminde işsizlik en büyük sorun.
İşsizler grubuna her geçen gün yenileri ekleniyor, rakamlar katlandıkça katlanıyor.
Babalar, sokaklarda iş arıyor.
Gençlerin çalışma istekleri zamanla yıpranıyor, hayalleri unutuluyor.
Artık umutsuz şekilde “inşallah bir gün’ deyip geçiyorlar.
Aileler, çocuklarını yetiştirirken işsiz kalaklarını düşünmemişlerdir mutlaka.
Gençlerin hayalleri yok oluyor.
Tek umutları, bir işe sahip olabilmek.
Sorun bir an önce çözülmeli.
Günümüzün gençleri bu durumu hak etmiyor.
Onlar çalışmak, hem kendine hem ailesine hem de ülkesine yararlı olmak istiyorlar.
Hayallerini gerçekleştirmek, ülkelerini hayalleriyle güzel yerlere, güzel günlere, güzel seviyelere getirmek istiyorlar.
Ancak bu isteklerinin günümüzde gerçekleşemeyeceklerini düşünüyor, umutsuzlaşıyorlar.
Çünkü iş bulamadıkları için hayallerini gerçeğe dönüştüremiyorlar.
Güzel ülkemin güzel gençleri, ülkesini hayalleriyle ve yapacaklarıyla güzel yerlere, güzel seviyelere getirmek isterken, ülkedeki işsizlik nedeniyle umutsuzluğa sürükleniyor.
Bu işsizlik düşüncesi ve psikolojisi, gençlere kendilerini değersiz hissettiriyor.
Yani halk dilinde “üniversite okudum da ne oldu?”
“Yine cebimde beş kuruş param yok”
“Akşam eve giderken ekmek alabilecek miyim?”
“Bugünde mi ana ve babama yük olacağım?” diye düşünüyor.
Gençler, hayallerini gerçekleştirmelerinin günden güne imkânsız olduğunu düşünüyor.
Hayallerinden vazgeçiyor.
Bu çok tehlikeli ve üzücü bir durum.
“Ne iş olsa yaparım” diyenlerin sayısı artıyor.
İşsizlik bir kader olmamalı.
Üniversite mezunu gençler, üniversitede yıllarını geçirirken, dirsek çürütürken, geleceğini bir işe bağlı olarak görüyor.
Bunun karşılığı, işsizlik olmamalı.
Gençlerin üniversite yıllarında hayalleri işsiz kalıp iş yerlerinde iş kuyruklarında beklemek değildi.
İşini eline almış, kendine ve ülkesine yararlı olabilmiş bir birey olmaktı hayalleri.
Ama üniversite diplomasını alıp mezun olduktan sonra hayallerini unuttular.
Çünkü üniversite mezunu bir genç, günümüzde “ne iş olursa yaparım” der oldu.
İşsiz grubuna girerken, hayallerinin gerçek olmayacağını öğrendiler.
Halen bu sorunun önüne geçilemedi.
Gençlerimiz, ülkemizin temel taşları.
Gençlerimiz işsiz olmayı, iş kuyruklarında yaşlanmayı hayal edip istememişti.
Ama kendilerini ummadıkları bir durumda buldular.
Pırlanta gibi gençler, iş kuyruklarında harcanmasın.
Onların hayalleri ve yapacakları, bu ülkeyi çok güzel yerlere getirecek.
