Herkesin, önündeki ekrana baktığı bir dünyada kimse kimsenin yüzün bakmıyor demektir. Yüze bakarak konuşmak, muhatabını ciddiye almaktır.
İnsan, karşısındaki insanın haline dikkat kesilerek mimiklerini ses tonunu izleyerek onun kalbinin yol haritasını okuyabilir.
Kalbe giden yolları bulamadığımız insanlarla oturduğumuzda ekrana bakarız.
Böylece karşılıklı konuşma yerini mesajlaşmaya bırakır.
Konuşmanın sonu.
Tek başınalığa tahammül edemiyoruz, içimizi yaşantılarla insanlarla tıka basa dolduruyor ama insan ve deneyimle aramıza akıllı telefonumuzu koyuyoruz.
Oysa zihnimizi etrafımızdaki insanlardan ve şeylerden ayırdığımızda kendi düşüncelerimizi daha iyi sorgularız.
İlginç bir durum yaşıyoruz günümüzde, dijital ortama bağlanamadığımızda huzursuz oluyoruz.
Bağlantısızlık endişesi.
İnsanlar zamanın içinde zamanla tek başlarına ne yapacaklarını bilemeyebiliyor. Yoğunlaşmıyor, sıkılıyor, hemen akıllı telefonları açıyor.
Mesaj yazıyor ve oyun oynuyorlar.
Oysa sıkıntıdan kaçarak değil ancak ona katlanabilmekle içe döner ve ruhsal manada gelişiriz.
Şimdi elindeki o telefonu usulca yere koy ve konuşmaya başla dostum.
Türkiye Elektrik İletim A.S. Sorumluluk Reddi (Disclaimer)
