Bir insanı sevmek, o kişiden bağımsız mı gelişir?
Yoksa o kişinin etkisiyle mi gelişir?
Geçenlere oturmuş düşünürken bir an kendine bu soruyu sorarken buldum.
Bana göre bir insanı ondan bağımsız sevebiliriz.
Yalnız bu sevginin boyutunu ve süresini kaşımızdaki kişinin duruşu ve tavrıyla belirliyor sanırım.
Herhangi bir insan, olumsuz bir tavır sergilediğine hele bide sevmiyorsak, hemen kınayıp köşemize çekilebiliyoruz.
Ama bu yanlışı yapan sevdiğimiz, değer verdiğimiz biri olunca bu daha acı bir hal alıyorlar. Onu sadece kınamak yetmiyor.
Ayrıca onu sevdiğimiz, değer verdiğimiz için ayrıca utanıyor insan.
Yazar Hasan Ali Toptaş, benim sevdiğim bir yazarlardan biriydi.
Neredeyse bütün kitaplarını okudum.
Son kitabını kendisinden imzalayıp almıştım.
Özellikle Kuşlar Yasına Gider, romanını çevremdekilere tavsiye etmiş, sevdiklerime hediye ettiğim dahi olmuştu.
Yazar, hakkında çıkan taciz haberleri, bu sevgiden utanmaya neden oldu.
Yukarıda sorduğum soruyu kendime sormama neden oldu.
Kirlenmiş bu dünyada birini karşılıksız seviyorsunuz ve kendi davranışlarıyla buna müsaade etmiyor.
Yaşananları özetleyecek olursam, kadınlar sosyal medyada yazar, tarafından tacize uğradıklarını söylemiş, bu açıklamaların ardından yazar, iddiaları reddetmeyerek bir ‘özür’ açıklaması yapmış, ardından da hakkında çıkan tüm suçlamaları reddederek özrünü geri almıştı.
Şansa bunlar yaşanırken benim elimde de yazarı Uykularının Doğusu romanını vardı.
Kitabı yarılamama rağmen okuyamayıp kenara attım.
Bu yaşananlar rağmen hiç bir şey olmamış gibi kitaba devam edemezdim.
İnsanoğlu balık hafızalı derler bir zaman gelir bu da unutulur.
Yazar, yine yazılarıyla anılır.
Ama şimdi devam eden bir süreç var.
Onun için hiç bir şey olmamış gibi davranıp yazarı sevmeye devam edemem.
Sanırım insanın canını en çok sevdiklerinin yaptığı hataları yakıyor.
