Hayatta hepimizin sevmediği bazı kelimeler vardır.
Mesela ben 'Keşke' kelimesini hiç sevmem.
Kendimi bildim bileli pişman duyduğum her şeye keşke demişimdir.
Şimdi bir keşke daha bırakıyorum gökyüzüne...'
Keşke hiç büyümeseydik' diyorum.
Keşke hep çocuk kalsaydık hayatı izleseydik kuytu köşelerde.
Sessizce…
Kırdığımız şey komşunun camı olsaydı keşke.
Büyüdük, büyüdükçe kırıldık, kırıldıkça kırdık...
Aslında bazı insanların kalbini kırmadık o kalbi ikiye böldük. O kadar vicdanımızı kaybettik ki ne yapmamız gerektiğini biz bile bilemedik...
Sanırım çocukluğumu özledim.
O masumca, tertemiz…
Bardak kırdım diye annemden tokat yemeyi özledim, geceleri elektrikler gittiğinde annemin anlattığı masalları özledim.
Okula gitmemek için direndiğim o günleri özledim.
Bayramlarda ayakkabımı başucuma koymayı özledim.
Bir saatliğine annemden aldığım izni oyun oynarken zamanın nasıl geçtiğini fark etmeyip akşam olunca bir evimin olduğunu hatırlayıp eve dönmelerimi özledim.
Bana verilen küçük bir şeyi altından daha değerli gördüğüm günleri özledim.
Çocukken giydiğim o çok sevdiğim pembe tişörtümü özledim.
Dizlerim kanarken annemin bir yandan söylenmesini bir yandan da yaramı ileştirmesini özledim.
O en içten gülüşlerimi özledim.
Kırmanın 'K' sini bile bilmediğim o günleri özledim.
Hayatın ne demek olduğunu hiç bilmediğim o günleri özledim...
Ben sanırım çocuk olmayı çok özledim...
Her şeyden herkesten çok özledim.
Keşke hep çocuk kalsaydık işte…
Hayat çok daha güzel bir anlam kazanırdı o zaman…
Masmavi bulutlar kül rengine boyanmazdı, sahte gülüşlerimiz, mutlu görünüşlerimiz yalan olmazdı.
Kendimizle ettiğimiz kavgalarımız olmazdı.
Olmazdı işte bütün olumsuzluklar, olmazdı bizi darmadağın edecek hiçbir şey... Kaybettiklerimiz arasında en çok çocukluğumu özledim” diyor şair.
Ne de güzel diyor…
Bu kirli dünyada özlenemeye değer tek şey insanın çocukluğu...
Siz siz olun çocukluğunuzu hep özleyin. Hiçbir şey çocukluğumuzun yerini tutamaz...
Tertemiz yüreklerde çocukça kalın...
