DAHA LEYLEKLERİ BEKLEMEYİN

Leylekler küstü
Ben küstüm Dicle’ye.
Sonra Dicle Nehri küstü kendine.
Ben gitmedim bir daha Hasankeyf’e.
Duydum leylekler de gitmemiş.
Hasankeyf’ti adı Hazankeyf, Hüzünkeyf olmuş şimdi adı. 
Keyf gitmiş.
Hüzün, hazana bırakmış yerini  
Ah, Hasankeyf ahhh…
Sen sular altında kaldıktan sonra neler oldu neler bir bilsen?
Bir bilsen dünya sensiz ne kadar renksiz şimdi.
Senden sonra ne felaketler yaşandı.
Ne uğursuzluklar, belalar sardı dünyayı.
Neler olmadı ki bir bilsen.
İnsanlık tarihinin öyküsü bitti.
Senli güzel günlerimizden eser kalmadı.
Her şey ama her şey çok anlamsız artık
Yaşananları bilsen sen bile bir daha geri gelmezsin.
Biliyorum kızgınsın.
Yaralısın.
Nefesin kesilmiş.
Ama hissediyor, görüyorsun geride kalanların çaresiz.
Geride bıraktıklarının, pişman.
Keşke geçmişte yapılan yanlışların telafisi olsaydı.
Keşke geri dönebilseydik eski günlere.
Keşke leylekler de ben de tekrar yamacına koşabilseydik.
Narçiçekleri yeniden açsaydı.
Çiğdemlerin bademe dönüşünü hep beraber görseydik.
Dicle’nin heybetine tanıklık etseydik.
Yolgeçen Hanında bir ayran içseydik.
Ama zaman geri gelmiyor.
Giden geri getirilemiyor.
Son pişmanlık boşuna elbette.
Hasankeyfliler boşuna beklemesin,
Leylekler gelmeyecek geri.