Şehrim kar altında.
Bende büyük bir hüzün.
Kar hüzün yüklüdür benim şehrimde.
Yoksulluk çoktur çünkü.
O yüzden işin hüzün yanındayım.
Yüreğim yangın yeri kış fırtınası.
Öpmek istiyorum yokluktan üşüyen her parmağı.
Öpüp ısıtmak.
Ve öpüp ağlamak.
Ağlarsam gözyaşlarım öptüğüm parmaklara akar.
Buz tutar, üşür minnacık parmaklar.
Öpsem de ağlayamam bu yüzden.
Ama kar yağınca ağlamak geliyor içimden.
Hüzünden kurtulmak için çocukluğumu arıyorum.
Kardan adam yapmak için.
Kartopu oynamak.
Bir naylon üzerinden kaymak için.
Bulamıyorum içimdeki çocuğu.
İçimdeki hüzün engelliyor.
Başım Mereto kadar dumanlı.
Kar altında kaldım.
Beyaza büründü her tarafım.
Kar üstüne kar yağıyor şehrime.
Birikmiş yılların karıdır bu.
Büyük bir hasretle yağıyor.
Lapa, lapa yağıyor.
Ağarmış saçlarım daha da aklaştı.
Kar gözlüğü, bere eldivenlerimde olmadı hiçbir zaman.
Bende birikmiş hüzün ve keder var sadece.
Kuşlar uçmuyor, ceylanlar titriyor soğuktan.
Toprak üşüyor, ağaç dalları yorgun.
Dört yanım kar.
Dört yanım acı.
Bizim şehirde kar derttir, keder, ıstıraptır.
Uyumak istiyorum ama biliyorum fayda etmeyecek.
Hüzün yüklü kar yine yağacak.
Umutlarımız yarınlarımız üzerine.
Oysa biz çocuk iken öyle değildi.
Kar beyazdı.
Sevinçti, coşkuydu.
Şehrimize çok yakışırdı.
Büyüdükçe anlamsızlaştı.
Yaşadıkça kar taneleri siyahlaştı.
İçim şimdi her kar yağdığında üşüyor.
