Sonbaharın solmuş renkleri arasından beyaz bir kelebek uçuyordu.
Her kanat çarpışıp kalbime değmişçesine ürperdim.
Güneşli bir sonbahar gününde Milyonlarca kelebekten geriye kalan bu kelebeğin peşinden gittim epeyce.
Elime alabileceğim kadar yakınıma geldi birkaç kez.
Onu incitmeyecek şekilde büyük bir aşkla avucuma alıp saatlerce gözüne bakmak istedim.
Ama ilk karşılaştığımda ona asla dokunmayacağıma ve dokunmayı hayal etmeyeceğime dair sözüm vardı.
Bu yüzden sadece uzaktan uzağa gözlerine baktım uzunca.
Her bir gözü ay ve güneş kadar kocamandı sanki.
Dünyanda ne kadar ışık,
Ne kadar renk varsa,
Ve de kadar güzellik varsa sanki çift gözlerinin içinde barınıyordu.
Her kelebeğin gözümü büyük yoksa bu beyaz kelebeğin gözümü kocamandı bana dert oldu.
Dertli ve heyecanlı bir şekilde özgürlüğe kanat çırpınışına daldım.
Mevsimin son kelebeği olan minnacık yüreğinde bir telaş bir heyecanla yerinde duramıyordu bir türlü.
Bu senenin son Kelebeği olması da ayrıca onu şımartıyordu.
Bir yandan da güneşin gün batımına doğru yaklaşması ile veda saatinin geldiğini his ediyordu.
Kendisini dünyaya getiren Kozalaktan geç çıkmasını dezavantaj olarak görüyordu.
Kozalaktan çıkıp ilk kanat çırptığında havalar soğumuş her taraf sararmıştı çünkü.
En çok hayallerini kurduğu sevdiği Güllerin çoğu da yaprak dökmüştü.
Güllerden geriye kalanlara konup her birinden biraz polen birazda kokusunu alıyordu içine.
O an anladım ki o yüzden kelebekler hep gül kokuyormuş.
Gül kokulu kelebek kanatları ile etraftaki her canlıyı selamlıyordu.
Veda vakti yaklaştıkça yorgun kanatları daha da hızlanıyordu.
Ömrünün az kaldığını hissettirmek istemese de Kelebekleri her gördüğümde hayatın çok kısa olduğunu hep hatırlatırım oysa.
Onların kısacık ömürlerinde umut ve özgürlük tohumlarını serpiştirdiklerini de biliyorum.
Ayrıca her kelebeğin kısacık ömrü tükendiğinde bir melek olduğuna inanıyorum ben.
Bu yüzdendir yeryüzünde bu kadar çok melek var.
Hep sevmişimdir dünyamızı kötülükten koruyan, umut veren melekleri.
Hem iyi melekler hiç bir zaman ölmüyor.
Sadece canları sıkıldığında kelebek’e dönüşüyorlar.
Yani her kelebek asalında bir melek,
Her melek’te bir kelebektir.
Galiba son beyaz kelebeği bu kadar çok sevmem hem melek hem kelebek oluşundan tabi biraz da gül kokuşundandır.
