Bizi yiyip bitiren, ilişki zincirlerini gevşeten asıl sorunlu duygumuz, sinirdir.
Karşımızdakini kırmak, onu ezip geçmek ise sinirin doğurduğu sonuçlardandır.
Sinir, insanoğlunun en büyük düşmanlarından biri.
Her zaman yaşadığımız her olayda, öfke ve sinir kontrolünü yapamazsak, istemediğimiz sonuçlarla karşılaşırız.
Sadece öfke yüzünden birisini ķırmaya, onu kendimizden uzaklaştırmaya değer mi?
Çevremizi asık ve sinirli yüzlerle doldurmak…
Neden peki neden?
Neden bu kadar asabi ve hırçınız?
Patlamaya hazır bir bomba gibi adeta...
Sinir anında yaptıklarımızın sonradan telafisi olmayabilir.
Toplum ilişkilerini kırık kalplerle, üzgün yüzlerle, sinirli tavırlarla, kırıcı sözlerle germek mi daha güzel yoksa o toplumu sevecen hale getirmek mi daha güzel?
Hepimiz bu toplumun yapı taşlarındanız.
Yani bu toplumu yüceltmek de, yermek de bizim elimizde.
Bu dünya gülen yüzlü insanları hak etmiyor mu?
Sinir insanı bir halden, binbir hale sokar.
Sevmeyi, sevdirmeyi unutturur.
Asık suratlı insanları görmekten usandık.
Kanayan açık bir yaramız olan öfkemizi alt edecek miyiz?
Bu dünyaya sadece bir kere geldik.
Bir daha tekrardan yaşama şansımız olmayacak.
Öfkemize yenilip kırdığımız kalpleri tekrardan tamir etmek için ikinci defa dünyaya gelemeyeceğiz. Neden bu yaşadığımız güzel günleri öfke ile alt üst edelim.
Bu dünya gülen yüzlerle, gülen gözlerle daha da bir güzel.
Kırma, yıkma, ayırma, koparma onun yerine birleştir, bütünleştir yeter ki Sev kardeşim, sev ki sevil kardeşim...
Sevgilerle…
