Kime sorsan, aynı dertten muzdarip. Görüş mesafesi çok düştü. Sis değil, duman değil, görme yetimizi de kaybetmedik. O zaman neden bu körlük.
Birileri akli melekelerini kaybedince biz görme becerimizi kaybediyoruz.
Nasıl olur derseniz?
Başkalarının aklı, daha doğrusu akılsızlığı ile toplumda ve ülkede tırmandırılan cinnet hali maalesef hepimizin görüş mesafesini düşürdü.
Kimse bir hafta sonrasını göremez oldu. Ne olacağına, başına ne geleceğine dair kimse öngörüde bulunamıyor.
Terörün ve teröristin her rengi tarafından yapılan saldırılar ve terörün her türlüsüne dönük operasyonlar, operasyonların niteliği ve insanların üstüne sinmiş o ağır korku ve endişe.
Durun artık demeye kimsenin eli kalkmıyor, adil olun artık demeye kimsenin dili varmıyor. IŞİD, PKK, FETÖ, DHKP, PDY, PYD, YPG…
Nerdeyse 29 harften oluşan alfabenin hepsini kirlettik. Hepsi şiddete, hepsi savaşa, hepsi teröre, hepsi provokasyona hepsi kana rezerve edilmiş.
Bütün bölge savaş arenası, kimin eli kimin gırtlağında belli değil… Bir elimizle tokalaştığımızın diğer elimizle gırtlağına yapışmış boğuyoruz.
Zalime, haksıza değil gücünün yettiğine dikleniyor herkes. Gücümüzün yettiğine bütün hıncımızla abanıyor bütün günahlarımızı kusuyoruz üstüne.
Arındık sanıyoruz sonra. Arındık sanıyor ve yeniden kirlenmeye atılıyoruz bütün savaşlara.
Kimse başına gelecekleri ya da olacakları kestiremiyor artık.
“Burası Türkiye başka Türkiye yok” korkunç bir nefret devinimi içerisinde boğuluyoruz hepimiz. Yetişemiyoruz hepsine yetişemiyor ve yetemiyoruz kurban sunaklarında akıtılan kanlara.
Bugün değil de ne zaman, burada değil de nerede, siz değil de kim haktan, hukuktan, adaletten, vicdandan bahsetmeli.
Sırtınıza almadığınız yükü kimin sırtına vuracaksınız?
Yoksa o yükten kurtulmanın hafifliğiyle Müslüman ahlakından, rabbinizden ve kendinizden mi uzaklaşacaksınız?
Ne oluyor ve daha neler olacak kim biliyor?
Kim görebiliyor bir yıl sonrasını değil bir gün sonrasını? Kim biliyor nerde olacağını.
Nerde olduğunu, kimden ve kime karşı olduğunu kim biliyor?
Koca bir coğrafya, Pablo Picasso’nun 1937 yılında 7,76 m en ve 3,49 boyundaki tablosuna sıkışıp kaldı.
Bütün hikâyemiz 28 metrekarelik bir tabloda dönüyor.
Bütün hikayemiz Guernica ile başlayıp Guernica’da bitiyor.
Bütün coğrafya tanımlarını ve atlasları değiştirelim hadi. Üç tarafı acılarla çevrili bir tabloyu koyalım, bütün ülke haritalarımızın yerine.
Bütün matematik formül ve teorilerini de değiştirelim. Bir ülkenin iç acıları toplamı kaç eder? Hangi formül kurtarır bizi, yeraltına gömdüklerimiz ve gömmek istediklerimizin ÇED raporlarını çıkaralım hadi.
Bütün bilimleri yeniden yazalım kurtarır mı tek birimizi?
Kurtarır mı geleceğimizi? Gelecek mi?