Sende iman
Bende Batman, oldukça
Batmaz bu güneş hiçbir ZAMAN...
Bu şehir benim şiirim.
Bu şiir benim şehrim.
Bu şiirden çok zehir içtim.
Ama sende bu iman bende bu Batman oldukça batmaz bu güneş, bitmez bu aşk hiçbir zaman....
Bakınız kaç gündür yollardayım... Kurşun ata ata yol gide gide bitermiş; oysa cehhenem sıcaklıklarından anlıyorum ki ne yol biter ne de adres sormayan kurşun ölümler. Çünkü daha cehennemde yanması gereken çok aşık var ve yanarız demesine rağmen senle yanmaya razıyım diyen sevgililer. Dememiş miydim sana, öyle bakma bana. Ardımda bıraktığım ölü şehirler, önümde henüz ateş yakmadığım/yaşamadığım üç de yaralı şehir var. Çünkü cehennem sıcağını andırıyor Adana... Yollar ve sıcaklar bitmek bilmeyen çileler. Ben bu şehirden de bu şiirden de çok zehir içtim biliyor musun. Gel de bak, dokun acılarım pamuk bağladı artık.
Günahlarımdan kan verdim sana
Bir kadeh gökyüzü doldur bana
Yollar kıvrılsın içimize varalım son durak Ame'de ordan da Batman'a...
Nasılsa hayat dediğin düğün ile taziye arasında geçen ince bir çizgideyim... Sizleri çok seviyorum... Sizlerden uzak ölümlere yakın topraklardayım... En sevdiğim can parçalarından birinin vefatı için geldim malum üzere... Sonra üç düğün... Sonrasında dün ağır bir kaza sonucu iki cenazemiz üç ağır yaralımız... Komada ve beynimde susmayan bu şehrin araba kornalarındaki ağır yaralı bir şehir gibiyim. Bu şehri seviyorum ama görmezden de gelemiyorum gözümü çıkaran ve kalbimi yakanları. Bir haftalık yoğun koşuşturmaca taziye ile düğün arası bir zikzak ve bir de yolllarda geçen uzun bir süre... Bu da yetmez üstüne üstelik dünden beri yürüyemiyorum da ayağımı da incittim... Şükürler olsun... Hem de milyonlarca defa Rabbime. Çünkü sevdiğimin kollarındayım ve o kadar mutluyum ki ölmek istiyorum sevgilimin dünyayı saran bu şehrin kollarında. Ama biliyorum yine kaçacam bu şehirden hem de ardıma baktığımda her seferinde gözyaşlarıyla. Rabbim dışında hiçbir güç ne belimi ne yüreğimi bükebilir. Az biraz da sevdiklerim... İşte bu şehir zaafım/ sevdiğim o yüzden gitmeliyim bu şehirden. Moralim çok iyi ve çok pozitifim... Şimdi diyeceksiniz ki neden bunları o zaman yazdınız. Ben bu şehri o kadar seviyorum ki bu şehir benim şiirim. Bu şiir şah damarım. Bu şiir ölümüm ve kaçmazım. Atalarımızın ve ölülerimizin lanetini yaşadığım aşkım bu şehir. Şiir gibi o kadar özel ki olmadan iman ve Batman nefes alamıyorum...
Uzun ince bir yoldayım sahipsiz yetim ve öksüz, bir şehirdeyim... Yüzyıllardır bitmeyen çevre illere bağlantı yollarındaki son on kilometreler, bin yıllardır bitmeyen acılar ve ölümler ki ölümler kaderimiz değil. Bu şehir İslam ümmetinin yetim evladı, sosyalist yoldaşların/hevallerin öksüz evladı bu. Bu şehir devletin bir ateş ortasında yapayalnız bıraktığı küçücük boynu bükük bir kız çocuğu. Hem de başı hiç okşanmayan. Bu şehirde kendi kaderimizi kendimiz çizeriz. Bir avuç tiyatrocu, ses sanatçısı, yazar, şair, resam, gazeteci, öğretmen doktor, avukat, siyasetçisi, esnaf vs. bu şehrin olduğu kadar olmadığı keder kahramanlarıdır. Bu şehrin kaderi kadersizlik..Kadersizliği ince bir sızıda açılan tarifsizlik. Trafik kazalarında acı kayıplar, olmayan dağ köylerdeki yol bariyerleri. Bölgeye hükmeden kendi içinde pis ve yetersiz kalp sendromu yaşayan Gölge(bölge) hastanemiz. Hayalet köyler. Kalbimize ve beynimize atanan kayyumlar, yaşanan kıyımlar. Yasaklanan gözler, meydanlara salınan koyunlar.
Hüzün yoludur artık Kani revan
Çocukluğumdan kalan bir yara
Gözyaşlarım hala kan revan
Ve biliyor musun
Sakın hiç uzatma o kirli ellerini Vermem asla sana günahlarımdan bir damla bile kan...
Bu şehir benim şiirim.Bu şiir benim şehrim.. Bu şiirden çok zehir içtim. Ama sende iman bende Batman oldukça batmaz bu güneş, bitmez bu aşk hiçbir zaman...
SENDE İMAN BENDE BATMAN....
