ÇOCUK HALİMİ NEDEN GARİPSİYORSUNUZ Kİ?

Çocukluğumuz ne de çok akıp geçti yetmezlik, yokluk içerisinde.
Hayatımızın ilk yılları çok çabuk heba oldu.
Buna rağmen geçmişe büyük bir özlem duyuyorum. 
Hala çocukluğumun anılar tap taze beleğimde.
Her hatırladığım da ruhumu bir özlem sarıyor.
Geçmişte kalan o kadar çok özlemlerim, özlemlerim, özlemelerim var ki anlatmam.
Unutamıyorum.
Hep yeniden çocukluğuma dönmek istiyorum.
O yarım kalan özlemleri, hayalleri...
Çocukluğumda yaşamak isteyip yaşayamadığım, yapmak isteyip de yapamadığım her şeyi yapmak istiyorum.
Bu büyük arzular karşısında çocuklaşıyorum. 
Biliyorum bu halimden dolayı garipsiyorsunuz.
Garipseseniz de çocuk olmak geliyor içimden.
Ama ömrümden giden an geri gelmiyor.
Yaşamına o ana anlam kılmaktır marifet,
Kılamadıysan bir telafisi yoktur.
Yaşamamışlıklarımdan geriye dağ gibi biriken bu özlemler var içimde.
Bu yüzden yaşma arzuladığım gibi değer katamadığım çocukluk yıllarımı unutamıyorum.
Vazgeçemiyorum bir türlü.
Bu yüzden arada bir çocuklaşıyorum.
Oyunbozanlık yaptığımın farkındayım bazen.
Ama daha çok çocukça sevinç kaplıyor yüreğimi.
Çocuklaştıkça masumlaşıyorum da.
Çabuk pes edip, kırılıyorum, küsüyorum bazen.
Korkuyor ve daha fazla kaygılanıyorum.
Siz ise hep beni yadırgıyorsunuz.
Anlamıyorsunuz beni çünkü!
Ben bu halimle mutluyken, size ne oluyor, ben de sizi anlamıyorum.
Siz ancak beni çocukça bir yürek ve bakışla anlayabilirsiniz.
Hem korkmayın çocuk olmak kötü bir şey değildir. 
Siz de çocuklaşır içinizde hiçbir kötülük, nefret ve önyargılar beselemeseniz hem böylece dünya daha yaşanılır olur.
Birde siz neden kızıyorsunuz ki çocukça önerilerim, sataşmalarıma.
En azından gülüşlerim.  
Ağlamalarım...
Sarılışlarım...
Sevmelerim...
Düşlerim sahte değildir.
Ne güzel işte,  ne güzel...
İnanmıyorsanız deneyin. 
Hadi utanmayın, içinizdeki sesi dinleyin, birazcık çocuk olun.