Bir ömür tüketiyoruz, keşke ve belkiler arasında.
Umutlarımız ve geleceğimiz hiç sevmediğimiz bu iki kelime arasına sıkışmış.
Hayal kırıklılıkları, pişmanlıklar ve yaptığımız hataların sonunda keşke kelimeleri dökülüyor hep ağzımızdan.
O kadar çok yanılıp hayal kırıklığı yaşıyoruz ki en çok kullandığımız kelimelerden biri “keşke”dir.
O kadar çok umutsuzluğa düşüyoruz ve yaşadığımız olumsuzluklardan dolayı o kadar çok öngörüsüz olduk ki her şeye “belki” diyoruz.
Yaşamımızda hiçbir zaman işler yolunda gitmedi.
Güvenli, mutlu bir gelecek sahibi olmadık.
Yaşamımızda geçmişte kalan pek güzellikler bırakmadık.
Daha çok acılar bıraktık geride.
Gelecekten yana umutlanmadık.
Sadece belki gelecek daha iyi olabilir hayalleri ile bir ömür tükettik.
Hep birilerinin yanlışlarının, hatalarının cezasını çektik, çekiyoruz.
İnsanca, yaşanabilir bir şehir ve sağlıklı bir çevrede yaşamak oysa bizim de hakkımızdı.
Biz bunu hak etmeyecek bir suç ve günah işlemedik oysa.
Ama yinede “keşke”siz ve “belki”siz bir günümüz bile olmadı hiç.
O yüzden çok çabuk yorulduk.
Yaşama gözümüzü açar açmaz acılı bir coğrafyada dünyaya geldiğimiz anladık.
Zar zor yine de tutunduk hayata.
Bu zorlu yaşam bize bir tek acılarla yaşamayı öğretti.
“Keşke”lerden ve “belki”lerden nasıl kurtulacağımızı,
Hayatımızın, şehrimizin dünyamızın nasıl kötülüklerden temizleyeceğimizi,
Güzeldi-güzeldir demeyi,
Nasıl mutlu olacağımızı öğretmedi bize.
Bu yüzden hayatımıza, şehrimize, dünyamıza güzel demedik, diyemedik hiçbir zaman.
Ne yapalım kader dedik hep!
Bize de yaşamın bu yüzü düştü deyip kabullendik çaresizce.
Ömrümüzün sonunda çoğumuz iyi ki bu dünyadan geçmişiz demedik.
O yüzdendir birbirimizin haline hep ağlarız.
Çünkü hayat bize mutlu olma şansı tanımadı.
Ve bir de bize hiç adil davranmadı.
Biz de ona hiç bir zaman “güzel” demedik demeyeceğiz de.
