Bu sene usul, usul yağmayan kar yüzünden baharın da pek bir tadı yok.
Çünkü anlamını yitirmiş bir kış yüzünden bahar mevsimi de renksiz ve keyifsiz.
Kara hasret bir şekilde bu bahar gününde yaşlı bir akasya ağacının altına sığındım.
Kadim bir dostla buluşmuş gibi sırtımı dayadım ağaca.
Yabancısı değildim ben bu ağacın.
Az dayamadım sırtımı.
Çünkü umutlu ve sabırlı olmayı, bu ağaç gövdesinden öğrenmiştim.
Umutlarım azalınca bir kez daha dibine sığındım.
Ağaç dallarından kopan kar beyazımsı akasya çiçeklerinin, üst üste istiflenmesini izliyorum günlerdir.
Bu sene ansızın çiçek açan akasyalar erken de çiçeklerini dökmeye başladılar.
Çiçeklerinin tepeden üstüme dökülüşüne kar kadar sevinmiyorum.
Keşke hiç dökülmese çiçekleri ve bütün dünya, akasya çiçekleri gibi temiz ve güzel kokulu olsa.
Kelebeklerin de benimde sevdiğimiz bu çiçekler, keşke hiç tükenmese.
Ama biliyorum kelebekler gibi onların da ömrü çok kısa.
Bu bahar gününde bitti bitecekler gibi.
Zamanı geldiğinde tıpkı karın eriyişi gibi onlar da tükenecek.
Vedalarına az kaldı.
Ta ki bir daha kar yağana kadar.
Kar eriyip gidince yine baharı müjdeleyen ilk çiçekler, onlar olacak.
Bahçelerimizi, sokaklarımızı bembeyaz örtüyle örtmek için bu kez onlar nöbeti devralacaklar.
Bu sene kar yağmadığı için nöbeti devralmadan açtılar.
Akasyalar bu yüzden biraz iklim değişikliği şaşkınlığı içindeler.
Onlar şaşkın, ben ise umutsuz ve kırgınım.
Dallarından kopan akasya çiçekleri, kar taneleri gibi değiyor yerlere.
Kara hasret umutlarımın üzerine durmadan kar beyazımsı çiçekler yağıyor.
Yarım kaldı kış…
Bu yüzden bahar da çabuk başlayıp, tez bitecek.
Onların acelelerinin olduğunu düşününce telaşlanıyorum ve kokularına doyamıyorum bir türlü.
Bir dahaki bahara kadar içimde uhde kalmasın diye nefes almadan, akasya çiçeklerinin mis kokusunu, kara hasret bir şekilde çekiyorum içime.
Bu an, hiç bitmesin istiyorum.
Kim bilir dünyanın bu bozulan dengesi yüzünden tıpkı kar yağmadığı gibi belki gelecek bahar akasya çiçekleri de açmayacak korkusu var içimde çünkü.
