Her beton bina, her asfalt, her yol, her baraj, bin misli kadar kelebeğin çoğalmasını önler.
Her bir ağaçlık, sazlık alan yok edildiğinde kelebeklerin evlerine ateş düşer.
Dünya genelinde 100 binden fazla çeşidi olan kelebeklerin en renklileri Mezopotamya’da yaşıyordu.
Yeşil ve rengârenk Mezopotamya çölleştikçe kelebekler de azaldı.
Çünkü kelebeklerin anası ağaç ve bitkilerdir.
Ağaçların kavuğuna ve bitkilerin yaprağına yumurtalarını bırakarak ürüyorlar.
Ağaçlar ve yapraklar onların yuvalarıdır.
Yeşil örtü çoğaldıkça kelebekler de çoğalır, azaldıkça kelebekler de azalır.
Kelebeklerin azalması bir nevi, yeşil alanların göstergesidir.
Kelebekler, Mayıs ayında ve Temmuz sıcağında aniden beliren bir esinti gibidir.
Uçuşlarını seyretmek, özgürlüğü hatırlatır.
Çünkü onlar özgürlüğün, umudun simgesidir.
Kanat çırpmaları, anlayan için bir moraldir.
Şimdi düşünün en son ne zaman bir kelebek gördünüz?
Ne zaman omuzlarınıza, kollarınıza bir kelebek kondu hatırlıyor musunuz?
Ve ya da hayatınızda bir kelebekle göz göze geldiniz mi?
Kelebeğin gözlerine bakarken hiç masumiyeti fark ettiniz mi?
O masumiyetten birazını kendinize aldınız mı?
Sizi bilmem ama eminim ki dünyamızı cehenneme çevirenlerin hiç biri kelebeklerle yüz yüze, göz göze gelmemişlerdir.
Gelişmiş olsaydılar şayet bu kadar savaş olmazdı, kin nefret, intikam hırsı günden güne artmazdı.
Keşke Allah bütün insanları bir kelebek kadar zarif ve zararsız yaratsaydı.
Hatta sadece insanlar değil bütün canlılar kelebekler gibi özgür ve güzel yaratılmış olsaydı.
Belki o zaman dünyada bu kadar çok doğayı ve yaşamı tehdit eden sorunlar, gereksiz ve anlamsız savaşlar yaşanmazdı.
Çocukların bedenlerini parçalayan silahların tetiğine basabilecek bir el ve en önemlisi de silahı icat edenler olmazdı.
Dünyanın bütün ülkelerini keşke kelebekler yönetseydi.
Kansız, savaşsız ve şiddetsiz bir dünya için.
Ve de özgür, tertemiz ve yemyeşil bir dünya için.
Sadece kelebeklerin yaşadığı bir dünya var mıdır acaba?
Varsa şayet kelebekler dünyasında yaşamak ne güzel olurdu kim bilir.
