Çocukların umursanmadığı, haklarının olmadığı bir coğrafyada yaşıyoruz.
Şiddete uğruyor, istismar ediliyor, hatta hayatından oluyor her gün çocuklar.
Ne yazık ki pis işler ve şiddet sarmalının ortasında bırakılan binlerce çocuk var.
Yaşadığımız şehirde henüz 13 yaşında olan ve babası yaşındaki onlarca adamın cinsel istismarından dolayı hamile kalan kıza mı?
Âşık olduğu insanla telefonla konuştu diye vücuduna elektrik verilip öldürüldükten sonra intihar süsü verilmeye çalışılan Amine’ye mi?
Serinlemek için girecekleri bir havuz yok diye nehirlerde boğularak ölen çocuklara mı?
Çatışmaların ortasında kalarak yaşamından olan veya babasını yitirmiş çocuklara mı?
Çeteciliğe bulaşmışlara mı?
Madde bağımlığı pençesindeki binlerce çocuğa mı?
Ağır işlerde çalıştırılanlara mı?
Hırsızlık yapmak zorunda bırakılanlara mı?
Yoksulluk ve yokluk yüzünden çocukluğunu yaşayamayanlara mı?
Hangisine yanayım?
Hangisine ağlayayım?
Hangisine feryat figan edeyim?
Bilemiyorum.
Her gün bir hayat kararıyor, gözümüzün önünde.
Kara gözlülerin bu hali beni yaralıyor.
Çocukların ezildiği, eziyet edildiği, hatta öldürüldüğü bir coğrafyada yaşamak kolay değil.
Hem biz, güzel bir gün yüzü göremiyoruz hem de çocuklar.
Çocukça sevinç ve hayallerini yaşayamıyorlar.
Çok hızlı çocuk olmaktan çıkıyorlar.
Masumiyetlerini çabuk yitiriyorlar.
Daha 13’ünde bıçakla arkadaşını öldürecek kadar şiddet eğilimli ve acımasızlaşabiliyorlar.
15 yaşında iken kardeş, arkadaş bildiği kişi tarafından bıçak darbeleri ile yaşamından olabiliyor çocuklar.
Evet, dün ne yazık ki böyle bir talihsizlik yaşandı.
Şehrimizin varoş semtlerinde çocuklar arasında yaşanan kavgada ne yazık ki henüz bıyıkları terlememiş bir çocuk yaşamından oldu.
Şiddetin egemen olduğu şehirde çocukların hayatı kararıyor teker teker.
Hepimiz anormal bir ruh haliyle yaşam sürdürüyoruz.
Bari çocukların hayatı kararmasın.
Çocukça sevinçler hayaller kurabilsinler.
