İnsanların şehit olduktan sonra kıymetlendiği bir ülkede yaşıyoruz.
Bu ülkede birçok insan, rüyasında bile görmediği koca koca devlet adamlarını şehit cenazelerinde görüyor.
Sahte gözyaşları ve sözler en çok şehit cenazelerinde sarf edilir.
Bir tarafta binler, on binler gencecik bedenleri toprağa verirken “şehitler ölmez” diye hep bir ağızdan haykırıyor.
Diğer taraftan ise “şehit namırın” sloganları…
Oysa ölen ölüyor ne yazık ki kirli bir savaşta…
Cenaze törenlerinde ve taziyelerinde “ölmez” veya “namırın” dedikleri kişilerin tabutunu omuzlamak için yarışanlar acaba “şehitlerin” yaşamaları için en ufak bir çaba sarf ettiler mi hiç?
Ölümlere yol açan sebep ve sonuçları ortadan kaldırmak için hiç çaba gösterdiler mi?
Savaşmadan insanların bir arada yaşamasının mümkün olduğunu öğrettiler mi insanlara?
Kürt’ün Türk’e, Türk’ün Kürt’e zülüm yapmasının, hakkını gasp etmesinin ve en önemlisi de kanını dökmesinin haram olduğunu anlattılar mı?
Elbette hayır!
Anlatmış olsalardı bir savaş 30 yıl devam etmezdi.
Bu kadar çok kişi de ölmezdi.
Bu ülkede lider olan kişiler en çok hangi hatayı yaptı biliyor musunuz?
Daha çok savaşmaya ve “şehitlerin” intikamını almaya insanları teşvik ettiler.
Şehit cenazeleri ve taziyelerinde bu yüzden daha çok gürültü ve patırtı çıkarılıyor.
Ve bu yüzdendir her iki sokak ve caddeden birine “şehit” ismi verilmiş.
Böylece birileri akılla ve siyasetle durdurmadığı ölümler karşısında vicdanlarını rahatlatmak istiyor.
Ölen her kişi için görkemli cenaze törenleri düzenlemek, caddelere ve sokaklara isimlerini vermekle akan kan durmuyor, giden geri gelmiyor ne yazık ki?
Bu yüzden şehit olmadan “sağ salim gençlerine” sahip çıkmaktır marifet.
Her şeyden önce ülke insanları için mutlu ve güvenli yaşam şartlarını oluşturmaktır.
Bunu başaramayanlar da başarısızlıklarını, yanlışlarını ve ayıplarını “şehit kanı “ ile örtüp unutturma yoluna başvuruyorlar.
Anlayacağınız uyutuyorlar resmen hepimizi!
Biz uyudukça da ölüyor hala gençler.
