Direniyor yapraklar düşmemek için.
Kar gelmeden gitmeye niyetleri yok.
Kar, kış da gelmeyince sonbaharda kaldı mevsim.
Kış gelsin, ölür hep yapraklar.
İnsanlar yorulmadı ama yapraklar yoruldu hep ölmekten.
Yaşamda ısrar etti bu yıl yapraklar.
Ondan gitmedi sonbahar.
Asılı kaldı yapraklar dallarında.
Yeşil renkleri sarıya dönüştü.
Ama direniyorlar düşmemek için.
Ayaz gecelerde titremedi ki yapraklar, düşsün.
Kış ve sonbahar sanki flört ediyorlar.
Bir sonbahar, bir kış gösteriyor yüzünü.
Ondandır düşmek için acele etmiyorlar.
Tek tük, narin narin dökülüyorlar.
Hışırtılarından bir sonbahar şarkısı duyulmadı henüz.
Kolay kolay süsledikleri ağaçtan ayrılmaya niyetleri yok gibi.
Düşseler hepten, ağaçlar üşür.
Yaprakları düşünce çıplak kalır hem ağaçlar.
Çıplak halinde kış boyunca ağlar ağaçlar.
Yeni yapraklar için umut doğana kadar yas devam eder.
En çok da dut ağaçları ağlar.
Her bir yaprağı kalbe benzer.
Işık ve sevgi saçan kalp misali.
Umut ve sevgiye ölüm yakışmaz.
Mutluluktur her yaprak.
Sonbahar olunca biraz da hazandır.
Ayrılığı anımsatır.
En çok a ölümü.
En çok sonbaharda ölür yaprak.
Sonbaharda en çok savrulurlar.
Çırpınırlar dallarından düşmemek için.
Örtsün diye çimen ve çiçekler, düşmelerini bekliyor oysa.
Çiçekler onlara, onlar çiçeklere gülümsüyor.
Farkındalar düşseler çürüyecekler.
Bir dokunuşta parçalayacaklar.
Budur onları dertli, solgun yapan.
Yere düşerken korkmasın diye melekler eşlik ediyor.
Her bir yaprağın ölümü için bir melek bekliyor.
Melekler yaprakların ölüsüne eşlik ediyor.
Yapraklar ölüme doymuş.
Yaşamak istiyorlar inatla.
Mevsim sonbaharda kalmış.
Melekler de ne yapacağını şaşırmış.
