Yaşadığımız acıyı anlatmak o kadar zor ki…
Tarifini anlatacak sözcüğü bulmak o kadar zor ki…
Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Felaketin gerçek tablosu ortaya çıktıkça acımız katlanıyor.
Yüreğimiz darmadağın.
Kimisi ise yaptığı üç beş parça yardımın şovunu yapıyor.
Kameralara poz verip sosyal medyada paylaşıyorlar.
Her taraf yas yeri.
Acı her eve düşmüş.
Gittiğimiz taziyelerde acılar o kadar büyük ve taze ki.
Ne diyeceğini nasıl teselli edeceğini bilemiyorsun insanları.
Büyük acılar, çaresizlikler…
Daha çok kefene ihtiyaç duyulması, sözün bittiği yerdir.
Bari insanlığımız enkaz altında iken kimse siyasetten söz etmesin.
Naralar atılmasın.
Biçaresizliği yaşamamızda, tıkanmışlığımızda, krizin doğru dürüst yönetilmemesinde, bu yıkımda herkesin bir sorumluluğu vardı.
Kimse bu konuda kendisini suçsuz ve masum görmemeli.
Bu zor süreçte kim elinden ne katkı gelebiliyorsa yapmalıdır.
Duyarlı insanlar daha ne yapabilirim derdinde.
Bu karda, kışın ortasında depremin yarattığı tahribatın etkisi aylarca sürebilir.
Enkazın kaldırılması belki yıllar alır.
Depremden kurtulanların dondurucu soğukta barınacak yerleri yoksa soğuktan bile ölebileler.
Felaketi yaşayanların ve kurtarma ekiplerinin Allah yardımcısı olsun.
Yaşanan acıyı ancak dayanışma ve yardımlaşma biraz dindirebilir.
Şimdi kavganın ve birbirini suçlamanın,
Ayrışmanın, ötekileştirmenin,
Siyasetin zamanı değildir.
10 koca şehir halen yangın yeri.
Halen enkaz altında olanlar var.
Halen aç ve açıkta olanlar var.
Bir şey yapacaksanız biran önce elinizden gelen yardımı esirgemeyin.
Çünkü gerçekten sözün bittiği yerdeyiz.
Bu büyük felaket karşısında bu gerçeği halen anlamıyor musunuz?
