Kovalıyor bu coğrafyada acılar bizi, bildim bileli.
Bu yüzden de birkaç kez gitmeyi düşündüm, her gün yüreğimin kanamayacağı bir diyara.
Acıların olmadığı, uğramadığı bir yerlerin hayalini kurdum oldum olalı.
Ama nereye gitsem acıların hep peşinde geleceğini bildiğimden, kaçma gibi bir şansım olmadı.
Hem artık kaçacak gücüm de kalmadı.
Zaten görülebilecek en ağır acıları da gördük, neredeyse daha büyüğü de yok eminim.
Bütün bu acılara her kim sebep oluyorsa vicdanları kurumuştur.
Bu kötülük tohumlarını kim serpti bu topraklara, kim bulaştırdı bilemiyorum.
Bu kötülüklerin bir gün biteceğini görecek miyiz acaba?
Düşünün insanın insana ölümü tuzaklaması kadar büyük bir kötülük var mıdır?
Ölüm seviciliğini, kutsamasını kimse benden beklemesin sakın.
Benim için yaşam hakkı kutsaldır.
Hep Allah’tan diliyorum, bir kar yağsa da, bir yakıcı don düşse de silip süpürse tüm kötülükleri, kurutsa ve acıları kökünden silse memleketimizden.
İçinde hapis olduğumuz kanlı ve gözyaşlı çemberden bir kurtulsak artık.
Mutluluğa, sevince umuda sarılsak.
Eşlerin, çocukların, tabutlara sarıldığına hiçbir zaman şahit olmasak.
Bir ilahi güç, bir türlü kurtulamadığımız bu acılı çemberin dışına sürüklese bize keşke.
Bir daha ölüm haberleri gelmese, sonbahar bize sarı rengi ile bir umut verse yarınlara dair.
Acılardan kuş sesleri eksik, leylekler ise keyifsiz.
Bu sene cırcır böcekleri çok ses çıkarıyor.
Bir mesaj veriyorlar sanki, kimse oralı olmuyor.
Hem birlikte gördük bu sene doğanın bize bağışladığı ikramlar da her seneninkinden daha azdı.
Sanki bütün tabiat, insanın insana yaptığı kötülüklerden dolayı kızgın ve küskün.
Elbette tabiatta da her canlı ve bitki arasında hayat ve ölüm olayı yaşanıyor.
Ancak hiç biri, insanın birbirine yaşattığı şekilde değildir.
Bu kadar acı yeter.
Acılardan kaçmak istiyorum ama onlar kovalıyor.
Acısı o kadar büyük ki inanın artık yazı yazmak bile içimden gelmiyor çoğu zaman.
Ben de büyük çoğunluk gibi susacak duruma geliyorum.
Ama biliyorum susmak ve kaçmak çare değil, o yüzden hala buradayım.
