Geçen hafta engellerin senede bir kez hatırlandığı 3 Aralık Engelliler Günüydü.
Engellilerin yaşadığı zorluklar 3 Aralık’tan başlayarak bir hafta boyunca dillendirildi.
Engelliler günü dolayısı ile kentin en lüks mekânlarından olan Kristal Park’ta ilin mülki amirlerinin katılı ile yemek verildi.
Sonrasında engelli dernekleri ziyaret edildi.
Engelliler, kurumları ziyaret ettiler.
Hal hatır soruldu, ikramlarda bulunuldu, sorunlar konuşuldu.
Hafta, engelliler için bir bayram havasında geçti.
Aslında “hafta”dan ziyade 3 Aralık günü Engelliler Bayramı olarak değiştirilse daha iyi.
Çünkü engelliler en çok o günde hatırlanır ve değer bulur toplumda.
3 Aralık günü sona erince, bir dahaki sene engelliler haftasında görüşülmek üzere vedalaşılır.
Engelleri kaldırmakla sorumlu olanlar, bir engelliden daha çok sorunlara hâkimdir.
Ama her nedense sıra, engelleri kaldırmaya gelince kimse yanaşmıyor.
Engellilerin sorunları tek bir sorundan ibaret değil, yüzlerce sorun var.
Sorunları, diğer sorunlardan ayırarak çözmek mümkün değildir.
Yasalarla ve yerel yönetimlerden kaynaklı mevzuatlarla engelleri çözmeden, anayasal engelleri ortadan kaldırmadan engellilerin sorunları genel anlamda çözülmez.
Kıyas ne kadar doğru bilmiyorum, ama bence geçmişe göre engellilerin yaşadıkları koşullar nispetten daha iyi.
Geçmişte engellileri olan aileler onları gizlerdi.
Engellilerden utanırlardı.
Ama şimdi öyle değil çok şükür.
Engelli olmak ayıp olarak görülmüyor en azından.
Ama özelikle ulaşım alanında ve seyahatte de bu kadar engel yoktu ortada.
Betonlaşma arttıkça engeller de çoğalıyor.
Engeller yüzünden, engelli insanlar rahat bir şekilde sokağa çıkıp ihtiyaçlarını kendisi karşılayamıyor.
Engellilerin eşit koşullarda yaşama katılımını engelleyen en önemli faktör yol, binalara erişim ve kaldırımlardır.
Bunun ile ilgili onlarca yasa ve mevzuat var.
Ama hala engeller tümü ile hala ortadan kaldırılmış değildir.
