HASANKEYF’TEN BİR RESİM

Bu hafta içerisinde internette gezinirken Hasankeyf ile ilgili bir haber dikkatimi çekti.

Yüzlerce ilkokul ve ortaokul öğrencisi Dicle Nehri kenarında Hasankeyf’e yüzlerini çevirerek kitap okuyordu.

Hasankeyf Ortaokulu ve Atatürk İlkokulu öğretmen ve öğrencilerinin düzenlediği etkinlikte,  seyir terasında öğrenciler ellerine tutuşturulan kitapları okuyordu.

Son demlerini yaşayan kadim kentin çocuklarının, olup bitenlerin farkında olmadan ellerindeki kitabı okurken çekilmiş fotoğraflarına bakınca doğrusu hüzünlendim.

Hani hem ölmek üzere olan hem de öldükten sonra Kuran’ı Kerim okumayı bilenler bir arada okuma yapıyorlar ya ölüye, fotoğrafı görürken birden Hasankeyf’in ölüm yatağında olduğu geldi aklıma.

Sanki ölmüş ve tüm çocuklar onun etrafında toplanmış gibi bir hisse kapladım birden.

Çünkü göz göre göre 12 bin yıllık tarih, kayıp gidiyor elimizden.

Dicle’nin soğuk sularına gömülecek.

Sulardan bir mezarı olacak.

Kefenin rengi ise mavi.

Bunu düşünmek, yazmak bile zoruma gidiyor.

Çünkü Hasankeyf’in yok olması demek, insanlık tarihi hafızasının yarısının kaybolması anlamına geliyor.

Ama kimse bunun farkında değil.

Kimsenin umurunda da değil.

Hele hele masum temiz duygulu,

Henüz hiçbir  zihinsel olarak kirlenmemiş çocuklar, olup bitenleri anlamıyor.

Onları “baraj olunca bir deniziniz olacak,

Masmavi bir denizin sularında yüzeceksiniz,

Martılarınız, kayıklarınız olacak,

Çok katlı apartmanlarda yaşayacaksınız,

Yeni okullarınız, sınıflıklarınız olacak” diye kandırıyorlar.

Büyükler ise kamulaştıramadan kazanacakları üç beş kuruş para için gözleri kararmış.

Yeter ki “bize evleri ucuza verin, arazilerimize sular altında kalacak, bahçelerimize ve evlerimize yeteri kadar para verin gerisi önemli değil” edasındalar.

Öylece Hasankeyf’in salasının okunacağı günü bekliyorlar.

Hasankeyf sulara gömülmüş, yok olmuş umurlarında değil çünkü.

Evet Hasankeyf’ten gelen son resimle bir kez daha hüzünlendim.

Bir kez daha kendi adıma bu kadim tarihi koruyamadığımız için utandım