Birçok açıdan faydası olduğunu bildiğimden Ramazan Ayı’nı seviyorum.
Belki de fazla kimsenin fark etmediği veya hoşlanmadığı bir yönü var ki, ben o yönünü çok seviyorum.
Her Ramazan Ayı, beraberinde müthiş bir sessizlik getiriyor, ben en çok o yanını seviyorum.
İnsanlar evlerine çekilince,
Sokaklar boş kalınca,
Arabalar duruşa geçince,
Yaşadığım şehir sakinliğinin en zirvesine çıkınca,
Bazen kendimi ıssız bir ormanda,
Bazen de benden başka kimsenin olmadığı bir adada yaşadığımı hissediyorum.
Bu kadar gürültü ve patırtı içerisinde sessizlik ve sakinlik, ilaç gibi geliyor ruhuma.
Ramazan sayesinde senede bir de olsa huzurlu bir ay geçirmek, dinlendirici oluyor.
Her sene bu sayede yüreğim, ruhum dinleniyor.
Ramazanın sükûneti, sessizliği ve huzuru keşke bütün ayları sarsaydı.
Sahurda davulcu, tokmakları ile bir süre müthiş sessizliği bozuyorsa da yine de Ramazan, bütün ayların sultanıdır benim için.
Her şeyden önce “gürültü” yok,
Kirlilik yok,
Aşırı israf yok,
Sigara dumanı ve kokusu yok,
Lokanta ve evlerden yükselen yağlı yemek kokusu yok.
Yani tertemiz bir aydır.
Bütün günahlardan ve kirliliklerden arınmak için büyük bir fırsattır, insanlar için.
Bu yüzden benim için çok değerlidir.
Kış, bahar, sonbahar, yaz her mevsimde hep aynı güzelliktedir.
Ramazan’da gül ve ağaç yapraklarının kokusunu daha çok hissedebiliyor insan.
Kuş sesleri,
Usul usul esen rüzgâr sesi,
Birbirine değen ağaç dalları ve hışırdayan yaprak sesleri ne de hoş geliyor kulağa.
Ramazan, günlerini tükettikçe sessizliğin yerini gürültünün alacağı günlerden dolayı kâbus yaşıyorum.
Tam da sessiz bir ortamda huzur bulmuşken, yeniden bağıra çağıra bir kalabalığın içinde zorunlu olarak yaşamak zor geliyor bana.
Çünkü benim için en güzel ses sessizliktir.
Az da olsa bu bitmek tükenmek bilmeyen, dertten, kederden, acıdan kurtuluyorum.
Hayattın yoğun temposu içinde soluklanabiliyorum.
Yorgunluğum,
Kızgınlığım,
Dargınlığım,
Kırgınlığım ve de öfkemden, ancak Ramazan sessizliği sayesinde kurtulabiliyorum.
