Dokuz günlük bayram tatili nihayet bitti.
Nihayet dedim, çünkü eminim tıpkı benim gibi çoğunuz için de sıkıcı geçmiştir.
Tatsız ve tuzsuz bir bayramdı.
Şeker tadında değildi.
Her zamanınkinden daha uzundu ama keyif ve mutluluk vermedi.
O yüzden bitince eminim ki çoğunuz, gidişine sevinmiştir.
Bayramları bu denli tatsız kılan, elbette bu kutsal ve maneviyatı güçlü günler değildir.
Bana sorarsanız insanlardır.
İnsanların aşırı çıkarcı ve menfaatperes olmaları...
Ruhları saran öfke ve nefrettir.
Aşırı hırs ve rekabetten kaynaklı kıskançlık ve kibirdir.
Açgözlülükten kaynaklanan doyumsuzluktur.
Adaletsizlik, bencillik ve vicdansızlıktır.
Yalan ve riya üzerine kurulu yaşamdır.
İhtiraslar ve duygu yoksunluğuna esir olmuş insanlık yüzünden bayramların da tadı kaçtı.
İçi boşaltılmış, ruhundan uzak bayramların elbette tadı tuzu olmaz.
Bu bayramında en dikkat çeken şey, yine gösteriş ve israftı.
Birbirleri ile yarıştı insanlar israfta.
Hislerine yenildi çoğu.
İhtiras ve hırslarına yenildiler.
Bunca açlığa, yoksulluğa, yetmezliklere aldırış etmediler.
Hayat pahalılığı, umurlarında değildi.
Tok olanın aç olandan haberi yoktu.
Hiç kimsenin aklı, benim ki gibi, bayramda emekçi yoksul çocuklarda değildi.
Petrol kentinin, çok uzaklarda, binlerce kilometre uzaklarda, yoksul gındık pamuk işçileri, kimsenin aklına gelmedi.
Bayrama özel yazdığım yazımdan dolayı eski fındık işçilerden şimdi üniversite öğrencisi olan birinden yanıt gelmiş;
“Az yazmışsın, eksik yazmışsın fındık işçilerinin sorununu” diyor.
Ferhat diyor ki;
“Köşenizde çocuk fındık işçileri ile ilgili yazınızı okudum. Ben de her yoksul Petrol Kentinin çocuğu gibi 3 yıl Ordu iline yaz aylarında fındık toplamaya gittim. Keşke konaklama konusunda dediğiniz gibi çadırda uyusaydık. valla bildiğiniz kışın hayvanların barındığı ahırda uyuyorduk, farelerin arasında ve rutubetli bir ortamında...“
Bayramdan habersiz, farelerin cirit attığı bir ortamda uyumak zorunda kalanları bu kez bayram boyunca hatırladım.
Ben bu yüzden bayramdan tat almadım ama sizi bilmem...
